سحر نوشت 1

سر سجاده ی سحر به انتظار نسشته بودم.

همانند کسی که سالها در انتظار دیدن بزرگی ،شب ها را صبح کرده است .

که وقتی به آن بزرگ نزدیک می شود ،هر آنچه می خواسته را فراموش می کند.

در آن سحر من نیز خود را نزدیک احساس می کردم.

خیلی نزدیک،حتی نزدیک تر از رگ گردن.

اما دعایی،حرفی،حدیثی ،چیزی به ذهنم نمی رسید.کلامی ،زبانم را به سخن گفتن وادار نمی کرد.

از درون به خودم نهیب می زدم ،پس چرا زبانت به لکنت افتاده ،مگر نه این تو بودی که در کوچه و پس کوچه های دلت بغضی بهانه ی شکستن داشت. پس چرا به این حال و روز افتاده ای.

در این حال بودم که صدایی آرامش بخشش و تسکین دهنده آمد،مادرم بود که با قدم های بی صدایش مرا از کابوس تنهایی نجاتم داد . پیچ رادیو را روشن کرد.

دعای سحر بود که پخش می شد.

که نه دعای سحر ، به راستی  امیدبود، شور بود و انگیزه بود به پرواز کردن ،حتی با بالهای شکسته.

کجای دنیا ،حرف دهان آدم می گذارند که ما،چه خواستن  و چگونه خواستن را به تو می آموزیم.

پس بگو بنده ی شکسته دلم:

اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ مِنْ بَهَائِکَ بِأَبْهَاهُ وَ کُلُّ بَهَائِکَ بَهِیٌّ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِبَهَائِکَ کُلِّهِ

خدایا از تو در خواست می کنم به حق زیباترین مرتبه از زیبایی ات که همه مراتب زیبایی ات زیباست

جا داره که فریاد بزنم و بگم قربون صفای بی بدیلت، خدا